Yalnızlığın efendisi Şiiri - Murat Boztepe

Saymazsak hayalini,
Ben bu dünyanın en sessiz köşesiyim. 
Ne gelenim var, 
ne de gidenim, 
Adım bile unutulmuş,
Unutulmaya yüzden başlanmış.

Kalabalıklar içinden geçerim, 
Her adımda biraz daha eksilirim. 
Yüzler konuşur, 
gözler güler, 
Ben içimden yalnızlığımı taşırım. 
Bir ben bilirim… 
Bir de geceler, 
Bir de sabaha varmayan dualar.

Ben yalnızlığın efendisiyim. 
Ne sarhoş eder, ne  ayıkırım
Sadece içime diz çöker.
Görünmem, duyulmam, 
Ama her yürek acısında ben varım
Benimle döner bu dünya.

Bir şehirde değil, 
Bir insanda kayboldum ben. 
Ve artık adım geçmez olmuş,
yokluğumda yeller eser. 
Varsam da yokum, 
Yoksam da.

Gölgesi yok benimle yürüyen kimsenin, 
Ayak izim bile sessizlikle örtülü. 
Her “merhaba”da biraz daha uzaklaşmış, 
Her hoşçakal da biraz daha unutulmuşum.  Kendime bile küser olmuşum.

Aynalara küs bir yansımayım, 
Baktıkça silinen, sustukça çoğalan. 
Benliğim, boş bir odada yankı gibi, 
Ne bir çağrı var bana, 
Ne de dönüp bakacak bir geçmiş…

Bir ismin kalmış avuçlarımda, 
Söylesem dağılır, sussam büyür. 
Geceler dokunmaz bana, 
Rüyalar bile yolunu şaşırır… 
Sensizliğin başkenti oldu yüreğim
Sessizliğe feryat figan suskunluğum var benim