Yalnızlığın Bahçıvanı

Bir gece çiçeği açtı yüreğimde
Kökleri zamanın kemirdiği bir taşın altında,
Yaprakları düşen yıldızlarla sulanmış.
Sen, sabahın ilk ışığında eriyen
Bir sis tablosuydun:
Dokunmak istedikçe
Ellerimde buharlaşıyordun…

Yollarımız iki nehir gibiydi:
Biri dağlardan inen öfke,
Diğeri ovada biriken suskunluk.
Kavuşmak yerine,
Denize varırken
Tuzla karıştı acılarımız…

Bahçemdeki çiçekler kelimelerimdi
Her koparılışta bir şiir kanadı.
"Soldular mı?" diye sorma,
Kökleri göğsümün kırık kafesinde,
Her bahar yeniden filizlenir…

Geceleri bir bıçak gibi saplanırsın
Uykusuz duvarlarıma.
Kanayan renklerle çizerim seni:
Kırmızı bir pişmanlık,
Mor bir hasret,
Siyahsa asla söyleyemediklerim…

Şimdi biliyorum:
Yalnızlık,
Kopardığın çiçeklerin ardında
Bıraktığın kök…
Ve ben,
Bahçıvanıyım bu hüznün
Her solgun yaprakta,
Sana ait bir tohum
Saklıyorum!