Yalnızlığın Aynası Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir yalnızlık var içimde,
Sessizliğin yankısında saklanmış,
Her adımda büyüyen, gölgeler gibi,
Ve her nefeste biraz daha derinleşen.

Gökyüzü gri,
Ve ben, kendi içimde kaybolmuş bir yolcuyum,
Ruhumun sularında sürüklenen bir yaprak misali,
Bir ormanın içinde, hiç bilmediğim yollarda.

Zaman durmuş,
Saatler birbirine çarpıyor sessizce,
Gecenin karanlığında asılı kalmış bir damla,
Belki de düşmeyecek hiçbir zaman.

Yıldızlar bile terk etti gökyüzünü,
Sanki her biri bir vedanın yansıması,
Ama biz, hep aynı aynanın içinde,
Kendi yüzlerimizi arıyoruz, bulanık, yarım.

Bir rüya gibi kayboluyor hayat,
Avuçlarımdan akan kum taneleri,
Ve her şey, sadece anlık bir görüntü,
Bir ışık çakımı kadar kısa, bir nefes kadar narin.

Gözlerim uzaklara dalıyor,
Ama neyi aradığımı bilmiyorum,
Belki de içimdeki boşluğu,
Belki de hiç var olmayan bir cevabı.

Bu yolculuğun sonu nereye varır?
Bilmiyorum, sadece yürüyorum,
Kendi izlerimi takip ederek,
Karanlığın içinde kaybolmuş bir yıldız gibi.

Belki bir gün,
Bulurum o kaybolan ışığı,
Ama şimdilik, sadece yalnızlığım var,
Ve onun yankısı, her adımımda bana eşlik eden.