Hayatın izleri Şiiri - Meryem Keskin

Yalnızlığı anlatacak bir kelime var mı?Bilmiyorum.
Benim yolum hep yalnızlığa çıkar,
Geçmişin kırılası elleri yakama yapışır.
Anıları asar beynimin mandallarına.
Ağlayan gözlerimden yaşlar katre katre,
Dökülürken kirpiklerim den.
Rüzgar yanaklarımdaki o bir damlayı,
Savurur boşluğa,
Tutunacak dallarımı budadı yine zalim
Bahçıvan.

Tam bir şeyler yoluna giriyor derken,
Yalnızlığın acı yüzüyle karşılaştım yine,
Yüzüme vurdu bütün hatalarımı.
Geçmişimi yüzüme vurdu bu hayat.
Ve ben yine hatıralara takılıp,
Düştüm tepetaklak.
Anıların rıhtımına bağladım hasret,
Gemisini.
Resimleri mektupları geçmişin kirli izlerini,
Sıraladım aklımın çaprazlarına.

Dost bildiklerim den geçmişim den,
Hatalarımdan uzaklaşmıştım aslında.
Ama kendimden kaçacak bir yer,
Bulamadım ki bu dünyada.
Bak yine darmadağınım,
Geceler düşman oldu bana,
Uykular haram.
Nere baksam bir uçurum bir hüsran,
Alır götürür beni uzaklara.

Baksana bir halime,
Dipsiz kuyularda merdivensiz kaldım yine.
Oysa her saldırıyı bertaraf decek gücüm,
Karanlığı parçalayacak cesaretim vardı.
Ben ne boran ne fırtınalara göğüs gerdim.
Ne yangınlar dan çıktım da geldim,
Ne depremler gördüm,
Ne enkazlar bıraktım ardımda.
Yıktım köşkü sarayı, viran eyledim,
Seyre daldım geriye kalan enkazı.

Aslında, hatalarını yüzlerine,
Vurmadığım için.
Kendilerini, mükemmel zanneden insanlar,
Vardı hep hayatımda.
Ben bir konuşsaydım,
Ah ben bir konuşabilseydim,
Aynaya bakacak yüzleri kalmayacak,
Utanacak lar Çok utanacak lar.

Şimdi sorsam yalnızlığın adı ne diye,
Var mı tarif edecek bir kelime?
Camdan bir kafeste nefessiz kalmak,
Lacivert bir gecenin koynunda,
Ateşi arayan bir pervane misali nafile,
Kanat çırpıp tukenmektir belkide yalnızlık.
Sonu olmayan sonsuz hayal kırıklığı.

Meryem Keskin