Yalnızlığın Şiiri - Murat Tugan

Yalnızlığın;
Bedeninin sol tarafında,
Hatta kimi zaman tamamında,
Şiddetli bir sancı olur, ağır yaralar seni.
Başın önde, ellerin saçında,
Ve saniyenin iki hecelik fonunda,
Gözyaşların düşer, halının aynı noktasına.
Kendini sokaklara atarsın,
Gecenin en ıssız karanlığında.
Kimsenin seni görmesini istemezsin.
On adımda bir derin of çeker,
Her sokak lambasının altına geldiğinde,
Ellerini cebinden çıkartıp,
Ceketinin yakasını indirirsin.
Kimsenin sana acımasını istemezsin.
Tanıdık birileriyle karşılaşsan,
Görmezden gelip yoluna devam edersin.
Yalnızlığın;
Seninle beraber büyür içinde,
Dört duvar arasında yaşarsınız geceler boyu.
Parmaklarının arasında,
Külü yere düşmek üzere olan sigaran,
Ve yalnızlığının kaldırdığı kadehle karşılarsın sabahı.
Sıfırın altında bir ısıyla tutar ellerinden yalnızlık,
Tepeden tırnağa buz gibi olur bedenin,
Donduğun yerden kalkamazsın…
Yılın dört mevsimi,
Soğuk hava iklimi etkisindedir dünyan.
Güneş ısısından muaf,
Tabiattan soyutlanmış yaşarsın.
Ve yalnızlığınla sen
Aynı dünyanın, aynı düzeniyle
Yaşamaya çalışırsın…