Yalnızlığımla başbaşa Şiiri - İsmail Arslan

Yalnızlığımla başbaşayım şuan
Bir ben.bir hayalim ve yalnızlık
Alışmış,kaynaşmışız sanki asırlarca
Beraberiz,omuz omuza savaşanlar gibi
Yüreklerimiz dolu,birbirimize karşılıklı
Kenetlenmişiz,yoğrulmuşuz hamur gibi.

Bu şehir bu sokaklar boş, bomboş
Gözlerim arar bulamaz hayallerini
Dehşete kapılırım sessiz sessiz
Ağlamak ister gözlerim dolu dolu
Yanaklarım hasret sanki gözyaşlarına
Çatlamış topraklar gibiyim.

Yalnızlığımla başbaşayım şuan
Gökkubbe kararmış derin derin soluyor
Zifiri karanlık gecede kasvet,
Bir siyah çarşaf gibi örtülmüş üzerime.
Ağır ağır çiseleyen yağmurun sesi
Uzaklaştırır beni biran kendimden
Açılırım ufka doğru hayallerimle.
Yalnızlığıma arkadaş olur bazan
Hayallerim,sessizce alır götürür beni.

Yalnızlığımla başbaşayım şuan
Sevinmek isterim çocuklar gibi
Mutlu olmak isterim kendi kendime
Yıldızlara bakarım gökte parlayan
Düşünürüm yine sessiz sessiz
Ve sorarım kendime
Yıldızlarda yalnızlık çeker mi acaba?

Yalnızlığımla başbaşayım şuan
Bakarım çam yapraklarına yine sessiz
Kristalleşen yaağmur damlacıklarını
Sanki elma şekeri gibi alımlı
Ahenkle dizilmiş damlaları görürüm
Hepsi bir yerde birbirine bakar
Görmeden hissetmeden sessizce
Sanki yıldızların baktığı gibi,
Sanki,başı sonu belirsiz
Kafiyesiz,uyaksız,redifsiz
Kopuk,anlamsız bir şiir gibi
Sanki biz insanların baktığı gibi
Ama ne çare yalnızlar işte
Birbirlerinden haberleri yok ki;
Onlar duygusuz,onlar hayalsiz
Onlar ruhsuz,,hissiz...
Ya biz,ya bizler?