Yalnızlığımızın Sesi Şiiri - Lokman Ölgün

Lokman Ölgün 21 Ağustos.2010 - 23:44

YORULDUGUNDA SORARIM SANA
OMZUMDA MI, KUŞ KANADINDA MI TAŞIYAYIM SENİ.
GÜNEŞİN IŞIĞI, YA DA KEDERİN ATEŞİ YAKTIĞINDA,
SORARIM SANA
GÖZ YAŞIMLA MI, ALIN TERİMLE Mİ SERİNLETEYİM SENİ

GOZLERİNİN RENGİNDE, DÜŞLERİNİN ENGİNİNDE
KAYBOLURUM AŞKOLSUN BULABİLENE,
AMA İÇİMİ YAKAR
DÜŞLERİNDEKİ YÖNÜ BELİRSİZ HASRETİN
KOR KIZILA DONERİM,
UYANDIĞINDA BANA GÜLÜMSEMEDİGİNDE...

ÖZLEMLER ÖRTÜŞMEDİGİNDE,
KAVUŞMALAR ÖTELENDİGİNDE,
DİBİNDEN HAYKIRIŞLARIM,
YÜZ YIL ÖTESİNDEN FISILTIYA DÖNDÜĞÜNDE;
SESLER SESSİZLEŞTİGİNDE,
SEVGİLİNİN KULAGI SAĞIRLAŞTĞINDA,
SEVGİM DE KAR EDEMEZ DİYE AGLARIM..

BİR VARMIŞ KEN, BİR YOKMUŞ KEN
ŞEHRİN IŞIKLARINDAN, KİRİNDEN
ÖRTÜLMÜŞ ERTELENMİŞ DERTLERDEN KAÇIP
SEN ASOSTA AMAZON KADINI,
BEN, YUNAN ADALARINDAN GELEN TAPINAK ŞOVALYESİYKEN
SONSUZ ZAMAN TUNELİNDE
YÜREKLER BİR ANDA KARŞILAŞIP ÇARPIŞTĞINDA,
SAÇILIP SAVRULAN ŞAVKTAN GÜNEŞLER ÜRKMÜŞKEN
BEDENLERİMİZ DİBDİBEYKEN,
IŞIK YILI UZAĞINA İTELENMİŞ HİSSEDERKEN

YALNIZLIGIMIZIN SESİNİ DUYMUŞTUM...

LOKMAN [Hindistana gitmeden onceki yazıları (1) ]