Kaybolurken siluetim şehrin varoşlarında,
Ararım kendimi yalnızlığımda.
Yüzümün rengi buğdaydan döner mateme,
Gölgem makbere ye olur bir mezar taşı.
Renkler sıfat değiştirir ruhumda,
Albenisi kaybolur gönlümdeki yaşamın.
Ben bir sıkılmış yumruk olmalıymışım hayata,
Ve sinem yarıp geçmeliydi yokluğu.
Her gecem bir berat tadında olmalıydı aslında,
Lakin ararım ruhumu yalnızlığımda.
Müzmin olmuşum ben derd-i tasaya,
Gözyaşlarım akar durur sanki sonsuza doğru.
Ol bağrımı açtım yine gama kedere,
Olmak isterim olmam gereken gibi.
Listesi kabarır mücrimliğimin.
Takılır boynuma insanım ya…
Her gün bir yafta.
Kimi gün efendisinden kaçmış bir köle.
Kimi gün nefsine zebun olmuş bir beden.
Ne gelir elden.
Boğulurken insan denizinde yalnızlığımda.
Kayıt Tarihi : 8.11.2014 18:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kimi gün nefsine zebun olmuş bir beden.
Ne gelir elden.
Boğulurken insan denizinde yalnızlığımda.04.11.2014
atilla bey duyarsız bir toplumiçinde yaşamak o yalnızlığı kalabalıklar rasında yaşamak zor bir serüven hayat tta mücadele azımla oluyorken yorgun düşen beden ve ruh haline güzel sitem ve keder yüklenerek betimlenmiş kutlarım
Kaleminize sağlık...
Ruhunun derinliklerine inip huşuya ermek için yalnız olmak gerekir ki amaca erişilsin...
Güzel şiirinizi kutluyorum Atilla Bey Selam ve Sevgimle...++
Çaresizliğe, ilgisizliğe, sevgisizliğe isyan gibidir, çeker atar bir kenara insan kendini...
Hatta aranır bile o yalnızlık. Kendini hesaba çekeceksen, el alem, hatta çoluk çocuğun içinde olmaz ki?
Ve şiirler de böyle çıkacaktır.. Yalnızlığında..
Kutlarım Atila Bey, Kardeşim.
TÜM YORUMLAR (13)