ayaklar yalnızlığa yosunlanırken
vazgeçmek istemiyor insan bir parçasından.
yalnızlığım…
benim gerçek kırılgan varlığım,
kolum, kanadım, organım,
kovan içindeki erişilmez balım.
bak, bu gece de seninleyim.
ışıklar bile vals yaparken zifiriyle
ortalık yerde
inan kıskanmıyorum.
seni tutuyorum bedenimdeki her hücrede
ve işletiyorum
soğuk huzurunu tenime.
ah yalnızlığım!
benim paylaşılamayan
yürekli kadınım…
03.05.2009
Nuray KARAMAN
Kayıt Tarihi : 4.5.2009 20:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!