kabuğun içindeki sedef
değişiyor olanca hızla.
baş kaldırıyor,
acıyor, açılıyor…
bedendeki filizler hurra! Dışarı
saçılıyor.
ve öpüyorum deniz kabuklarını
kimse görmeden, bilmeden
ufacık.
işte o dudak…
aşk şiirimin tam kalbinde bir uyak.
ah be bi denem! ağlayak da kalemden mi olak?
Nuray KARAMAN
16.02.2009
Kayıt Tarihi : 31.3.2009 21:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
şiir başından sonuna güzeldi velhasıl.
Sedefi bulmuşsunuz, uyağı da bulmuşsunuz. Eeee, ağlamak olur mu hiç. Mutlu olmak gerek değil mi? Kaleminizden dökülen dizeler harikaydı. ne ağlayın, ne de kalemden olun...
TÜM YORUMLAR (4)