Yalnızlığa Türkü Şiiri - Hüdayi Can

Gün doğarken sönen son yıldız kadar;
Erken açan çiçek kadar yalnızım.
Büyür içimde sebebsiz bir keder,
Sonra bir his beni sarar, yalnızım.

Issız ovada yalnız tepe gibi,
Ya da okyanusta yalnız adacık;
Adam okyanusta habbe misali,
Tepe ovanın içinde ufacık.

Beklerim dört gözle her gün akşamı,
Belki yarın ümitlenirim diye.
Yarın bürür beni yarının gamı,
Ertesi gün demek kalır geriye.