Yalnızlığa Sustum Şiiri - Mustafa Göktaş

Sustum... Çokça zamandir.
Sormadı zaten kimse nedenini.
Kulak vermedim koyu muhabbetlere, kahkahalara ihanet ettim.
İşittim türlü dertleri, acılar meze oldu sofraya, yine de sustum.

Sustum...Açmadim perdeleri nicedir evimde, duvarlara küstüm.
Çalmadı zaten kimse zilimi. Kapıların acı çığlıkları böldü muslukların fısıltısını. Bakmadim camlara değen sonbaharın eline, yine de sustum.

Sustum... Hayli zamandir geceye.
Fark etmedi zaten kimse gözlerimi. Uykular özledi beni, mülteci oldu kabuslar. Hıçkırıklar boğdu titreyen nefesimi.
Kalbimi akıttım yastık yaptığım anılara, yine de sustum.

Sustum... epeyce vakit bedenime.
Görmedi zaten kimse atmiş benzimi.
Yemedim mesela. İnha etmiş dil görevini, lezzetin lisanına yabancı oldum.
Sigaralar ile bastirdim midemin kanlı isyanını.
Terk etti dert yuvamı saçlarım, kuraklik indi tenime, yine de sustum.

Sustum... yalnızlığa sustum.
Sevmedi zaten kimse beni. Aşk yolcularının eğleştiği han oldum.
Kazıdılar çatlamış duvarlarıma suret ve düşlerini, toplamadı hiç biri dağıttığı yatak ve odamı.
Yine de sustum yalnızlığa. Ne o beni üzdü ne de ben onu...

20.09.2016