Yalnızlığa Mahkûmuz Şiiri - Ahmet Beltekin

Hayat bazen kesilir,bir film arası gibi,
Rüyalar bölünür,gecenin ortasında.
Hayatı ne kadar çok sevdiğimizi biliyorsun,
Yine de hüzünle geliyorsun.

Baharın bitişi gibi,gözyaşı döküyoruz,
Acıların sağanağı başlıyor,ayrılıklarla.
Sonsuzluğa dökülen yıldızlar gibi,
Boğuşuyoruz,karanlıklarla.

Mutluluğumuza çekilen bir perde,
Geceler simsiyah bir duvar gibi.
Bir gün çare olur mu bunca derde,
Ve tebessümler artar mı gökyüzünün mavisi gibi.

Biz her şeyi yaşadık,ne var ne yoksa,
Zamanı kaçırdık elimizden,
İnsan ne kadar çok severse sevsin,
Yalnızlıklara mahkûmdur yine de...
Unutulmuş bütün sevgililer gibi.