Yalnızlığa İsyan Şiiri - Hidayet Oktay

Yalnızlık
Karanlık gibi ürkütüyor insanı
Neylersin ki artık yalnızım
Mahpus gibi sokulmuşum kimliğime
Sır vermez duvarlarla çevrili dünyam

Bir nefese özlemim var
Sensizliği bile özlemekteyim
Yalnızlığımda
Kendi sesimi duymuyor kulaklarım
Denizi
Yeşili
Gökyüzünü
Göremiyorum

Yalnızca karanlığa sevdalıyım
Oysa yalan
Sende biliyorsun
En çok denize sevdalıyım
Kuşları
Bulutları nasıl özlemem?

Ben
Yalnızca kendimi özlemekteyim
Kırıp duvarlarımı uzatıvereceğim ellerimi
Korkuyorum
Çünkü ben
Çoktan beri ‘Ölüyüm’
Ve
Mezarımda bile ölümü
Yaşayamıyorum