Yalnızlığa Çıkan Yolar

Penceresinden ziyadesiyle uzaklaşmış,
Odasının en karanlık köşesine gömülmüş,
Kan revan elleri saçlarını yolmakla meşgul
Gözlerse onu dizginleyecek birini aramaktan bitap düşmüş.

Yalnız kalmak zorunda olanlardan değil,
Yalnız kalmayı tercih edenlerden sanki
Yaşamak ister misin diyer sorulmamış ona
Yaşamalısın diyene ayıp olmasın diye yaşıyor belli ki

Yola çıktığı herkesle yolun sonuna kadar gidemezmiş
Bunu bilir ve gidenleri uzaktan seyredermiş
Bir şey aklını kurcalarmış sadece
İsmini hatırlayan birisi olur mu dönüp gidenlerden...

Balkonunda oturup çocukların sesiyle bastırırmış yalnızlığını
Çocuklar evlerine dönünce yine yapayalnız, ıssız her yer
Rüzgarı sevdiklerinin eli diye tasavvur edermiş
Sanki o estikçe sevdikleri okşuyor saçlarını

İçinde o kadar çok şey kırılmış ki
Kırılanların yerine dünyayı sığdırabilirmiş
Yıllarca o kadar çok sessiz kalmış ki
Sustuklarının yerine külliyatlar yazabilirmiş

Artık anlamış ki sonunda unutulan birisi olacak
Çare uyanmamak üzere uyumalı
Madem ne yaparsa yapsın ölünce alkışlanacak,
En güzeli sadece kendisi için yaşamalı...