Yalnızlığa Çare Şiiri - Ömer Gökçe 2

yüzüme değen yağmur damlaları,
gözlerimin kenarlarında oluşmuş yılların kırışıklıkları arasından geçerken;
yılların hüznünü de alıp gidiyordu.
öyle ki; havada oluşan sis, kara bulutlar gibi doluşan insanlar arasından geçip; duvarlara,ağaçlara çarpıyor;
her çarptığı yerden aldığı hüznü yine bana getiriyordu...
tüm bunlar olurken O'nu gördüğü ilk anı anımsadı.
yağmurla birlikte sokakları dolduran gazete parçalarından,
boş bira tenekelerinden ve ağaç yapraklarından arta kalan sevinç vardı aklında...
O'nu düşününce içini saran yeni açmış çiçek güzelliğinde duygular uyanıyordu...
Şöyle ki;uyanan sadece duygular değil, yılların yalnızlığına bir nebze olsun çare bulmaktı...