Yalnızlar Tiyatrosu Şiiri - Cihan Bey

İnsan yaşadıkça öğreniyor yalnızlığı.
kimsesi olmadan sessiz gecelerde
saat sesi bozuyor sessizliği
ruhun ebedi kimsesizliği.
Bozuyor tüm hayalleri
bu giden sessiz bir gemi
aşıyor dalgaları yalnız insanlar gibi
kimisi boğuluyor kimisi batıyor sanki yaşıyor gibi
hayat sessiz ve yalnız geçiyor
ölüm bize sessizce geliyor.
ve son perde kapanıyor bu tiyatroda
kimse kalmaz artık bu salonda
oyun bitti artık kaybettin
alkış sesleri son buldu artık bu sessiz tiyatroda
Son selam ve elveda...

Cihan.C