Yalnızlar kahvesi Şiiri - Batuhan Savaş

Onu kalbimin sahibi olduğunda fark ettim müdehale için çok seçti anlayacağınız, kalbimin içindeki başkası olmak zorundamıydı ?
Kin tutmayı sevmesemde seni üzen herkese içimdeki bu dinmeyen öfke.
Aynı ritim farklı düşünceler,
Aynı rüya farklı kişiler,
Sevdiğim halde sevilmediğini bilmek ne saçma.
Kullanılmayan kelimelerin tozlaşmışlığı bile asaletine leke sürmüyor,
Dünden bugüne takvimden bir yaprak daha kayıplara karışıyor.
Ben diye başlayan ve seninle süslenmiş cümleler düğümleniyor kursak denilen ve ne istesem benden çekip koparan yere,
Kelimelerin anlamları sende netleşiyor,
Yürüdüğün sokaklar neşe buluyor, ağaçlar falan da senin için yeşeriyor ilkbahar bahane anlayacağın.
Sustuğum kadar seviyorum seni,
Yazdığım kadar da özlüyorum.
Gururuma yenik düşüyorum, seni senden uzakta sana yakın yerlerde arıyorum ,
Gün boyu gündüze sövüyorum,
Gün ortası meltemleriyle sarhoş,
Küsüp darılan gündüze geceleri hasret kalıyorum.
Sensizliği anlatıp üzülenlere beni üzmenden daha çok üzülüyorum.
Halimi hatırımla destekleyip kendimi avutuyorum işte,
Bugün de kendime yazıyorum .
Sevme..
Önce unuttum dersiniz düşünme diyenleri susturur,
Gece kafanı yastığa koyduğunda aklına gelenleri unutmak kolay gelir onlara,
gece herkesin aklına birileri gelir.
İçtiğin kahvenin her yudumunda bir hayal yatar, yalnızlar kahvesinde hissetmek serbesttir.
Tükeniyorsun daha ne olduğunu anlamadan, anladığın zaman da tükenmişliğine direniyorsun.
Gelişi güzel konuşmayı severdim artık gelişlerden korkar oldum.
İnsanoğlu ne garip direniyoruz sonunda yenileceği bizi beklesede,
Olmayacak herşeye inanmayı tercih ediyoruz.
Yapamadıklarımızdan güç alıyoruz,
İnkar edenlere nedensizce küsüp darılıyoruz.
Sanırım çizdiğimiz sınırları da zorluyoruz.
Hissetmeniz dileğiyle,
Kahveli günler..