Yalnızız Şiiri - Durdu Mehmet Dalkanat

Biz bizeyiz gibiyiz biz.
Ama yalnızız…
Çekilmeyen kahrına bu hayatın.
Sadece gülüp geçiyoruz…
Kaldırımlarında yürüyoruz…
Kalabalıklar içindeyiz.
Ama yalnızız biz…
Keskin nişancılarız.
Ne var sa; güzellik adına
Kıpırdayan her şeyi,
Bir bir öldürüyoruz …
Dur demeye gücümüz yetmiyor…
Sanki tutsak gibiyiz.
Yürüyen bir merdivendeyiz.
her şeyimizi alıp yutan
Kendi anaforumuz içinde yüzüyoruz biz.
Girdabımıza kapılmışız bir kere.
Hiçbir şey görmüyoruz.
Yan yanayız …
Yakındayız gibiyiz.
Ama çok uzaklardayız biz…

Mecrasını terk etmiyor gerçekler.
Ay ışığı doğuyor,
kırılıyor yakamozlar.
Denizler köpürüyor,sönüyor umutlarımız.
Tahammül edemiyor yaşam düşlerimize.
Sabrımız tükeniyor,çürüyor hayallerimiz.
Eriyoruz hayatın karşısında.
Eridikçe bitiyoruz.
Bütün sözler kaçıyor öfkelerimizden.
Rastgele küfürler savuruyoruz.
Konuşuyor duymuyoruz.
Duyuyor konuşmuyoruz.
Sanki doluyuz gibiyiz biz…
Taşıyoruz…
Sıradan değiliz…
Her yerde gibiyiz.
Ama hiçbir yerdeyiz biz...

Ve kırılganız…
Suyun üstüne yazılar yazıyoruz.
Sınırlı bizim sevdalarımız.
Gecenin içindeyiz.
Çok uzaklarda yanıp sönen.
Işıklar gibiyiz.
Git git bitmeyen umutlara gebeyiz.
Bazen sonbaharda açan bir filiz.
Bazen kuruyup kaybolan bir dal.
Akşamla sabah arasında.
Başlayıp biten bir hayatız.
Sanki göz gözeyiz gibiyiz biz.
Ama yalnızız...
Herkes ve hiç kimseyiz…
Hiç kimse ve herkes…
yan yanayız.
Buradayız gibiyiz…
Ama hiçbir yerde değiliz …