Koskoca bir yalana inanmak ihtiyacı duyacak kadar
Basit ve acınası yaşıyoruz
Belki sadece bu yüzden
Kimsenin vazgeçemeyeceği biri olmayı beceremiyoruz
Kimsenin ‘o olmazsa yaşayamam’
Demeğe cesaret edemediği...
Evet biz,
Hayat denilen oyunu
Haddinden fazla ciddiye almış olanlar
Kendimizi yaşamın neferi bellediğimizden midir?
Yoksa o geçici nefretlerin gururunu taşıdığımız için midir bilinmez?
Vazgeçemeyen biz oluyoruz her seferinde
Bizi tek sayfada silmeye hazır olan vazgeçilmezlerimizden
Sevilemeyen hep biz oluyoruz,
Uçurum kıyısında yazılan bütün dizeler en çok bizi yaralıyor,
Her paslı bıçak bizim etimizi acıtıyor en çok,
Çok uzaklarda bir fırtına kopsa
Bizim dallarımız kırılıyor ilk önce.
Acıların büyüttüğü yetim bir çocuk oluyoruz
Yalnızca bunun için sevilmek istiyoruz
Yalnızca bunun için sevişmek gecelerce
Yalnızca bunun için yaşamak istiyoruz
Ama basit bir acıma hissi daha da yaralıyor
Zaten acımakta olan yüreğimizi
O kitapta da yazıldığı gibi
‘Sevdiklerimiz dertleşiyor sadece bizimle
ve gidip kötü olanlarla sevişiyorlar’
Yani dostlar
Hayat güzel çocuklarını sevmiyor aslında
Acıyor sadece onlara
Gittikçe inceliyor kahramanlıkla--aptallık arasındaki ince çizgi
Kopuyoruz inceldiğimiz yerden...
Kahraman olmak istemiyoruz artık biz
Sevmek ve sevilebilmek istiyoruz sadece...
2004
Melih CoşkunKayıt Tarihi : 9.11.2005 00:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Basit ve acınası yaşıyoruz '
İNANMAK;
İHTİYAÇTI AMA...!
Tebrikler,sevgiler Melih...
İnan bana, hiç sevgisiz kalmadım hayatım boyunca. Yalnızca sabretmeyi bilecek ve kendine haksızlık etmeyeceksin...
Yine de 'şair'liğin gereğidir kendini parçalamak... Ne amansız bir ikilem bu!...
Tam bir anneanne vaazı gibi oldu, gördün mü:))))
Sevgiyle...
Not: Bu arada, şiirin gerçekten çok güzel...
Suna Doğanay
TÜM YORUMLAR (5)