Yalnız Üşümeler Şiiri - Yılmaz Bozan

YALNIZ ÜŞÜMELER

Selvi boylu çınarlarımın boynu bükük

Dertlerimizin tüm ağırlığı dağların sırtında gibi belleri bükük

Yıkık dökük günbatımlarının kızıllığı kendine yabancı

Bize yalan kentler

Bize yaban eller

Çürümüş bataklık kokusu topraklarda elbet açmaz sümbüller

Çıplakken bu kadar akasyalar

Ve solgunken bu kadar gülün kırmızısı

Elbet konmaz dalına bülbül

Biz böyle değildik

Dost sofralarında bağdaş kurmalar, halaylarda omuzlardık

Kahkahalarımız vardı

En okkalı küfürlerimiz

Ve gözyaşlarımız vardı Anadolu'ya su misali akan

Bazen bir güzelliğin yitmesinden, bazen de gelmesinden

Uzaklaştıkça kendimizden önce ninniler sustu

Sonra umut Kaf Dağı oldu

Açlığa yatan bir bedenin erimesi gibi eridi yürekler

Azaldıkça biz, arttı feryat

Sustukça biz, kırılan onurumuzun çığlığı figan

Dal budak yeşile çalmalarımız karardıkça

Çöl sarısı mevsimler yağdı bulutlarımızdan

Nereye ve ne zamana kadar

Buz mavisi soğuklardaki hayvani ve yalnız üşümeler

Ve biz hayatın orta yerinde

Selamsız ve sabahsız zamanların kurşuni ağırlığı iliklerimizde

arıyoruz ellerimizle söndürdüğümüz ateşi

Aramalar ümitsiz ve delice

Yitip giden sadece bir an değil çünkü

Tek başına birimiz de değiliz kaybolan

Kaybolan herşeyiyle biziz çünkü

Ondandır çıldırmalarımızın deprem etkisi

Ondandır lağım farelerinin güzelliği

Ve bal arılarının zehirden petekleri

Sayısız düşmelere ve kalkmalara rağmen

Vazgeçmeyişimiz ve ölesiye inadımız

Azalan vaktin bilincindeki kalbimizin intihar hızı atmaları

Başka umar olmadığını bilmemizdendir telaşımız

Bulamazsak kendimizi ve dönemezsek kendimize

Soluğumuzun susacağını bilmemizdendir

Son zerreleri de karıştı mı toza toprağa umudun

Giyotin yemiş kanlar akacak ömrümüzden

Ne bir hekim, ne de bir ilaç

Nereye ve ne zamana kadar

Buram buram ülkem kokan sabahların koynunda uyanmak

Sonu hüzün olmayan düşleri gülümseyerek görebilmek

Küfür etmeden ve kursağımızda kalmadan yutabilmek kuru ekmeği

Dağ yangını özlemlerimiz ve daha neler neler

Dahaların cazibesinde boğulmadan, birazcık yeter diyebilmek

Bize yabancı sevmeleri nefretimizde boğup

sarılmak biz kokan sevgimizin sıcaklığına

Köklerimizin tekrar kavuşması biz renkli topraklarımıza

Birazcık daha sevgi ve onun kadar nefret

Birazcık biz diyebilmek.

Yılmaz Bozan 05-08-2010 Antalya