Yalnız Sevda Şiiri - Bilal Özaydın

Yalnızdı hem de yapayalnız
Kimsesizlikti onun yoldaşı
Bir sevdiği vardı yalnızca
Sonunda o da yalnız bıraktı
Boş duvarlarla dertleşirdi zaman zaman
Bazen de dalgalarla konuşurdu
Ama onu hiç kimse anlamazdı
Çünkü o yalnızlığın içinde kaybolmuştu
Acılarla dumanlanmıştı başı
Hayal kurmaya yer kalmamıştı
Yorgundu bedeni belki de öyle hissediyordu
Galiba çaktırmadan ilerlemişti yaşı
Suskun ve durgundu çoğu zaman
Ama kimse bilemezdi içindeki fırtınaları
Herkes kimsesiz sanırdı onu
Ama o kendisiyle arkadaştı
Gözleri dalardı bazen uzaklara
Kimbilir neyi düşünürdü
İçinden bir ah çekerdi dağlara
Belki de inanmazdı yaşadıklarına
Karanlığın içinde yoğrulmuştu
Bir ışık arıyordu belki de gözleri
Nefes alsa da yaşamayı unutmuştu
Yalnızdı o herkesçe unutulmuştu
Ama o unutulmayı haketmemişti
Kimse bir yanlışını görmemişti
Bazen bir şarkı söylerdi hüzünlü sesiyle
Yalnızım diyordu her nakaratta
Yalnız sıkılmış gibiydi hayatta
Ama hiç isyan etmezdi
Hüzünlü gözlerle baksa da etrafa
Kimseyi arar gibi görünmezdi
Bir kırgınlık vardı hep yüreğinde
Neden üzgün olduğunu kimse bilmezdi
Bazen şiir yazardı olmayan şeylere
Bazen de dua ederdi içinden
Ne istediğini kendisi de bilmezdi
Belki de bir boşluktaydı bilmeden
Kahrederdi haksızlıklara çok derinden
Ama nafile, birşey gelmezdi elinden
Sonunda kapandı gözleri karanlıkta
Bakamayacaktı artık hayata
Naaşını götürdüler bir tabutta
Vicdanı rahat uyumuştu yalnızlıkla

01.10.2001