Yalnız Serüvenciler Şiiri - Seyide Doyran

sussan da ben seni duyar ve hissederim demiştin
bak, gökyüzüne döndüm avaz avaz seslendim sana
duymadın, hissetmedin, gelmedin...

artık yoksun, ben de yokum zaten, kayboldum yine bu ıslak şehirde.

oysa kayboluşum sende olmalıydı,
seninle olmalıydı

artık yoksun, ben de yokum zaten...

suskun çığlıklarla,
arafın tam ortasında
kimsesizliğin hükmünü sürmekteyim.
adımlarım da en az sözcüklerim kadar ürkek ve çekingen,
susuyor ve korkuyorum büyük sevdamın acısından

artık yoksun, ben de yokum zaten…

bir serüvenciye aşık olmanın cezasını çekiyor
ve bir başka serüvenci olmamın ince sızısını hissediyorum içimde.
her kadehime seni dolduruyor, her meyde seni içiyorum derken
karafımdan dökülen sadece kimsesizlik oluyor,
her yudumda serüvencilerin iflah olmaz yalnızlığını anlıyorum…

artık yoksun, ben de yokum zaten