Yalnız Ölüyordu İnsan Oğlu

Serin sularda yüzerken çaresizlik,
Bizler yalnızlığımızda boğuluyorduk.
Balıklar özgürdü belki,
Ama biz nefes bile alamıyorduk.
Çıkmaza girmişti gün doğumu,
Ne doğabiliyordu,
Nede yerinde duruyordu.
Arafta kalmış şu dünya,
Sevmek yada sevilmek arasında.
İkisinide yapamadı insan oğlu,
Çekildiler birer birer,
Dipsiz tuzlu yalnızlık denizine.
Gözlerimiz yanıyordu,
Nefes alamıyorduk,
Çaresizliği gördük.
Biraz debelendik,
Yardım aradık,
Yalnızlığı gördük.
Son buldu elbet bu acı,
Son çırpınışını verirken,
Yalnız ölüyordu insan oğlu...