Yalnız Ölmek Şiiri - Dilaver Zülfikar Demir

Ne acı şey yalnız ölmek!
Kimsesiz gömülmek.
Ne bir yağmur ağlar,
Ne bir fırtına kopar.
Ya da kopsa bile,
Kimsen olmadığın İçin kimse bilmez.
Düşündükçe derinlere dalıyor insan
Bazen bir taş olasın gelir
Bazen başı boş bir hiç olasın.
Güzün solan yaprak olmak istersin
Kışın donan toprak olmak istersin.

Ah şu yalnızlık!
Ruhuma saplanmış bir hançer.
Mezarımda açar mı çiçekler.
Dualar edeler mi ruhuma.
Kuşlar öter mi kabristanımda.
Gözyaşları akar mı semalara.

Şu yalnızlık Allah’ın en büyük azabı.
Çaresizliğin bir adım kıyısı.
Hayallerinin sınırı.
Öldüğünü haber veren,
Bedeninden yayılan koku olacak.
Ne şehadetine şahit,
Ne nefesine bir nefes...
Bir el tutsa,
Belki bir ömür daha verilir.
Uzatırsın eline
Ve elin boşluğa düşünce
Kimsesizce çırpınırsın.
Ölümün derin uykusu,
Sarar heryerini…

Katilim yalnızlık!
Korkulu rüyalarımın kabusu.
Daha bir mezar yerim bile yok.
Hangi inanmış sırtlanacak tabutumu.
Hangi ayetin sesi saracak ruhumu.
Toprağın altında yalnızlık bırakır mı!
Yoksa ebed benimle mi olacak.
Cenneti boşaltırlar mı yalnızlar için!
Cehennemi harlarlar mı yalnızlık İçin!