Yalnız Mehtap Şiiri - Poyraz Can

Mehtap bu gece biraz yorgun,
sanki gökyüzü de çekilmiş içine…
Bir ömrün tam ortasında
duruyorum,
ne başım belli,
ne sonum.

Vakit gece değil aslında,
zaman… kendini çoktan unutmuş.
Saatler sadece çalıyor,
ama hiçbir an bana dokunmuyor.
Zamanın sesi var, yüzü yok.

Hayatım avuçlarımdan düşmüş bir su gibi
akıp gitmiş.
Ne yakalayabildim,
ne geri alabildim.
Bir kadının sesinde unuttum kendimi…
adımı bile.

Geçmiş, sırtıma bağlanmış taş gibi,
ne atabiliyorum,
ne taşıyabiliyorum.
Bazı hatıralar ölmez,
sadece konuşmayı bırakır.

Bir zaman vardı,
adımı fısıldayan dudaklar vardı.
Şimdi ne adım var bir dudakta,
ne dudak var bir hatıramda.
Her şey gitti…
Ben kaldım.

Ve şimdi…
mehtaba bakıyorum.
Yalnız, yorgun, sessiz…
Tıpkı ben gibi.
Belki o da birini özlüyor,
belki o da dönmeyecek birini bekliyor.

Ne zaman uyusam,
hep aynı rüya:
Bir tren geliyor,
ama ben o trende değilim.
Ben hep istasyonda kalıyorum.

Ey mehtap,
söylesene bana…
Zaman gerçekten geçiyor mu,
yoksa biz mi
her şeyi beklerken eskidik?