Büyük aşık FUZULİ’nin ruhuna ithaf olunur.
‘Ne yanar kimse bana, ateş-i dilden özge,
Ne açar kimse kapım, bad-ı sabadan gayrı’
Önemli değildir, kapımı kimse açmasın.
Yeter ki, içimdeki mutluluk hiç kaçmasın.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
