Yalnız Çam Ve Yalnızlığım Şiiri - Nebi Ü ...

Güneş ağır ağır batarken, arkasında dağların,
Yoldaşımdı, Derbent yokuşunda Yalnız Çam…
Çeşmeden, buz gibi suyu, şifasıdır sağların,
Sanki gitme der gibi, çağlıyordu Yalnız Çam.

Açıyorum sonuna kadar teybi mi, “Canım Benim” çalarken
Yıldızlar göz kırpıyorlar… Rüzgârla geliyor anlamsız fısıltıları…
İnsan bir hoş oluveriyor, Rahmetli Cem Karaca’yı dinlerken,
Yalnız Çam ile yalnızlığım baş başa… Ve yürek sızıltıları!

Hani şurada, bir acılı adana, birde incir boğması oluverseydi,
Birde sen… Hayallerin kesmiyor neredeysen gel ulan gel!
Yılan ıslığımı ne? Yok be! Keşke bir engerek sokuverseydi,
Hayat devam edecek, vade dolmadıysa, şu ömür, yel ulan yel!

Sırt üstü uzanıyorum, Yalnız Çam’ın altına, sere serpe
İğne yapraklar arasından ışıl ışıl yıldızların çakmak çakmak gözleri…
“İnsanlar yüz yıl yaşasa yorgun argın, yinede her gönül hep körpe,
Sevmeyen, sevilmeyen ziyankâr…” çok inletti, tokmak tokmak sözleri.

Yamaçtaki tepeden kaval sesine karışıyor, püfür püfür serinleten yel
Dedim; Şimal, yolu var mı gelmenin? Dedi; “gönlün yetmez mi sana…
Hele bir kapat gözlerini çıkacaksın, hiç merdiven kurmadan, haydi gel…”
Uyandım ki, bazı sırlar aşikâr… Kâinata ayna tutmayı öğretmişlerdi bana.

Unutmalıymışım gördüklerimi, duyduklarımı… Herkesin sırrı kendine,
İnandım iman ettim ve sustum… Tövbe estağfurullah, koru aklımı Allahım!
Dokunmamalı hiçbir kişi, esrarengiz sırların, akıl ermez perdesine bendine,
Bildirilen kadarını aramalı, bulmalı… Gönlüm bana yeter, yeter Allahım.

Şafak sökerken... Kimler geldi, kimler geçti, Kimler akıttı gözlerden yağmur,
Sorumun cevabı sanki, çan sesleri, birkaç köpek havlaması, karşı tepede…
Yalnız çam susuyor, söyleniyorum kendime; Ulan Adanasız Yürek Yağmur,
Haddini aşma, zaten hiç sönmüyor ki ne buluyorsun ki şu kısa Maltepe de.

Kalkıp biniyorum Reis'ime, Diyorum; ömrüm oldukça gönlüm, hiç değişme!
Ardımda, yine mağrur yalnızlığında Yalnız Çam ve dibinde buz gibi çeşme…

Adanasız, 29.08.16 – 14.49 Y.Y.
..............