Yalnız Aşıklar Senfonisi Şiiri - İsa Yılmaz

yalnız aşıklar senfonisi çalınır
ben dans ederim gölgemle
alıştım bu dört duvar arasına
ve notaların dilinden dökülenlere
aşinadır şiirlerim yalnızlık büyüsüne
büyük bir tutku ile severim
aşk ile mahkumum halime
yalnızlık... benim büyük kaderim

yalnız aşıklar senfonisi çalınır
ben dans ederim gölgemle
zümrüdü anka küllerinden doğar
yağmurlar ve damlalar konuşur
gökler sanki yerlere iner
cinler, melekler el ele tutuşur
şeytan ve insanlar kovulur
gün karanlık gecelerde doğar
yüreğimin kapıları bir bir açılır
perde perde yalnızlık her yana saçılır
yer-gök tatlı bir büyü ile yanı sarsılır

yalnız aşıklar senfonisi çalınır
ben dans ederim gölgemle
ne kabirdeyim ne de karanlıkta
öylesine ışıltılı ki dünya
n’olur tükenmesin bu rüya
kimseler giremez yazsın, kapıya
idam olsa yürürüm sehpaya
yeter ki yalnızlık tutsun ellerimi

yalnız aşıklar senfonisi çalınır
ben dans ederim gölgemle
mutluluk dedikleri budur bence
yalan olan her şeyden uzakta
kendim ile baş başa
ne dost var ne de düşman
hem düşman hem de dostum kendime
üşüyordum kalabalıklar arasında
titriyordu yüreğim ayrılıklar rıhtımında
başkalarının güneşi ısıtmıyordu içimi
haykırıyorum işte mutlu etmediniz beni
yalan, koca bir yalandı sözleriniz
ve ben... ben de... ben de bir yalandım
ve çekip gitmeliydim

yalnız aşıklar senfonisi çalınır
ben dans ederim gölgemle
mutluluk dedikleri budur bence
acı çekmek ve gölgelerle konuşmak
kelimelerden bir dünya kurmak
duvarlara masum aşıkların adını kazımak
ve sevdiğini söyleyemeden çekip gitmek
dokunmadan yüreklerde varolmak
maskesiz, makyaşsız sevmek
yalnızlıklar şatosunun kanunu bu
eğil ve gir içeri

yalnız aşıklar senfonisi çalınır
hadi dans et gölgemle
yüreğin yeterse...