Yalnız Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

YALNIZ

Yalnız geldim ben dünya ya
Yoktu eşim dostum arkadaşım
Yalnız yürüdüm her yolu
Hiç Yoktu ki yoldaşlarım

Başım yalnız ağırdı benim
Ve ardından şakaklarım,
Gözüm yalnız seyirdi benim
Yalnız düştü gözyaşlarım,

Yalnız çınladı kulağım
Kimseler duymadı beni
Sanki dünyadan uzağım
Kimseler görmedi beni

Geceyi yalnız yaşadım
Yalnız ettim sabahları
Hayra yoranım olmadı
Yalnız gördüm rüyaları

Yalnız demledim çayımı
Yalnız içtim yudum yudum,
Püfür püfür gün geçirip
Kan ter içinde uyudum

Günü baska yalnızlığın
Gecesi bambaşka bir dert
Yastığım boyun kırıyor
Yatağım taştan bile sert

Kelimeler raks ediyor
Beynimin her yerinde
Hece hece yalnızlığım
Yürekte ta en derinde

Kaçıp kurtulsam diyorum
Taki kendimden bile
Yalnızlığım tutuyor
Elimden her seferinde

Yaramaz bir çocuk gibi
Çınlatıyor sokakları yağmur
Her damlası yalnız düşüyor
Kaldırım taşları üzerine

Şimdi çıkıp ıslanmak vardı
Ayrı ayrı düşen damlalar altında
Yağın üzerime yağın ki yalnızlığınız
Bende vücut bulsun der gibi

Kısa bir süre sonra
Buhar olup uçup gider her damla
Yine ben yalnızlığımla kalırım
2 Bâki olan yalnızlık ta
Islanmaya değermiki bu dünya...

FEVZİ EMİR YILMAZ