Yalnızlık Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Yalnızlık
Fevzi Emir Yılmaz

Yalnız geldim ben dünyaya,
Yoktu eşim, dostum, arkadaşım.
Yalnız yürüdüm her yolu,
Hiç yoktu ki yoldaşlarım.

Başım yalnız ağırdı benim,
Ve ardından şakaklarım.
Gözüm yalnız seyirdi hep,
Yalnız düştü gözyaşlarım.

Yalnız çınladı kulağım,
Kimseler duymadı beni.
Sanki dünyadan uzağım,
Kimseler görmedi beni.

Geceyi yalnız yaşadım,
Yalnız ettim sabahları.
Hayra yoranım olmadı,
Yalnız gördüm rüyaları.

Yalnız demledim çayımı,
Yalnız içtim yudum yudum.
Püfür püfür gün geçirip,
Kan ter içinde uyudum.

Günü başka yalnızlığın,
Gecesi bambaşka bir dert.
Yastığım boyun kırıyor,
Yatağım taştan bile sert.

Kelimeler raks ediyor
Beynimin her yerinde.
Hece hece yalnızlığım,
Yürekte, ta en derinde.

Kaçıp kurtulsam diyorum
Tâ ki kendimden bile.
Yalnızlığım tutuyor
Elimden her seferinde.

Yaramaz bir çocuk gibi
Çınlatıyor sokakları yağmur.
Her damlası yalnız düşüyor
Kaldırım taşları üzerine.

Şimdi çıkıp ıslanmak vardı
Ayrı ayrı düşen damlalar altında...
“Yağın üzerime, yağın ki yalnızlığınız
Bende vücut bulsun” der gibi...

Kısa bir süre sonra
Buhar olup uçup gider her damla.
Yine ben, yalnızlığımla kalırım.
Bâki olan yalnızlıktı.
Islanmaya değer mi ki bu dünya?..