Yalın Sabahsızlık Şiiri - Kağan İşçen

burada özgür yorumlayınca geceyi sonlarım
tek başıma yürümeyi ilk defa sevdim böylesine
burada
seni unuttuğum gölgesiz yokuşlukta
köpek seslerinden bile yoksun
bu yalnızlık boşluğunda
yalın...

toprak zeminli o kavşakta
sokak lambasıydı tedirgin öpüşlerimize
fakir sobamız
uzak bir balkon soğukta alırken bakışlarını
son anını bana saklardın sanki gözlerinin
gidişinle artardı bütün sabahlara nefretim
geceyi koynumda saklardım
yalın...

okul harçlığına benzerdi akşama ulaşmak
harcanması içten bitmesi mütevazi
uzun bir yolculuğun son molasında ölmek kadar
ve yalansız bir dostluğun bitmesi kadar acıtıcıydı
şiirler yazdığını sanmak bir şehrin en tozlu haline
her şeyin tozlandığını anlayana kadar
sakinleşip durulur bir aralık elbette bütün şaşkınlık
ihanet sarhoşluğu
yalın...

kuşkularımı doğrularcasına çökerdi karanlık
kirpiklerinin suskunluk halllerine yakışırcasına sahipsiz
kirpiklerinin kalp atışlarıma en yabancı suskunluk hallerine
ve sana uzak durmak hakkımı sonuna kadar kullanacağımı
anlayınca anlaşılmazlık
ardından kırık hayalli hayatlarıyla zaman parçacıkları
hüzünle kargaşa şaha kaldırırdı yağız atlarını
geceden teslim alınmış yalın sabahsızlıklarıma
karmaşalı sanıp aptalcasına yanıldığım
oysa
oysa
yalın...

zaman dosttu yalnızlığıma
ölümse acılarıma hemşehri
yokluğunla olsun hiç olmadın benim için
ve yarım yamalak bu oyunda
o sarışınlığı vahşi ayrılığın yeri hiç olmayacak
sıcaklığı güneşime yakın mizansenli kavuşmalarda bile olsa
olmayacaksın yanımda
yalın...