Yalın Acılar Şiiri - Kağan İşçen

rastgele bir beldenin nüfus hanesine düşmüş
son rakam yalnızlığıdır gözlerin
biz hayata rağmen artı biriz kendimizce kendimize
meçhul yolcunun rotasız bileti yüreklerimiz
zamansızlığında birden bastıran kış bulutların
beni benle paylaşan umutların olmasaydı
kimliksiz bir sonbahara keserdi yıldızların rengi
yaşamdan yana yaralardı iklimlerim yalanlarımı soluksuz
belki hayat infilaktır şakaklarımda
saçlarında çiğ damlası özlemlerin yankısı
saklı ömrümün özeti ayrılığımızın inceliğine kırlangıç bağırışlı
çocuklar bakar gökkuşağına ben seni düşünürüm
yüzün güvercin kalkışı bir bahar dalından
kirpiklerin kalmış dudağımda
ucu yanık mektupların yakalanması gibi kırikindi yağmurlarına
geleceğe dair hayal beldemizin
bırak denizler küskün kalsın özlemlerimize
bırak çöl hep yansın leylasına aransın dursun
biz bir doğum ötesi serinliğinde
bulalım şarkıların derinliğini
el değmemiş sular gibi
kuş uçmaz kervan geçmez dünyasında serseriliğimin
ömrüm buğusunda uykusuz gözlerinin
yanık düşlem rengi
yazgısızlık bu dem
kayboluşum o benim
dudak büküşünün gözalıcılığında
yılkı atları gibi paylaşırız koşmayı özgürlüğe
aptal aşığım
gelincikli ışığım benim
antik haykırışlı
girdap titreyişli çılgınlığım benim
kırlangıç sevdası öykümüz
saçlarında oynaşan alevler gibi
sığınışlı ama yazgısız be gülüm
dedim ya
gökkuşağı seyreden çocuk masumluğu öykümüz
sıyrılıp gitmelerin eli kulağında
tutunarak gülüşünün inceliğine
kendime gem vurmadan
canalıcı gömülüyorum yorgun çılgın sokaklarına siluetinin
katık yapıyorum özlemin her rengini
yalınlığına acılarımın
ve tadı damağımda gözlerinin
yazgısız
sığmasız yere göğe