Yaldızlı Yalnızlıklar Şiiri - Önder Karaçay

Yaşamın içgüdüsü
‘Ben’in içine sıkıştığından
Engellidir dış dünyaya yönelim

Libido dış dünyadan egoya geri çekilince
Sahte ‘ben’in, gerçek ‘ben’ ile savaşını yalnızlık kazandı

Kent yaşamı kopardı insanı
Aile bağları ve toplum normlarından

Diğer taraftan seyircisiz yaşayamama acısı içinde kıvranan insan
Kalabalıklar içinde git gide yalnızlaştı

Yalnızlığı yaldızlayan,
Narsisizmdi!...

Kendi içine kilitlenmiş insanlar
Açılmayı bekliyorlardı

Rakipsizlik sanısı
Sisler arasında görüntü arama çabası gibiydi

Kişilikler sıkılaştıkça
Paradokslar çoğalıyordu

Kendisiyle başlayıp
Dünyalarını kendileriyle tamamlayanlar
Yalnızlığın bir çözümü olmadığına inananlardı

İnsanın bu köksüzlük ile yüz yüze gelmesine engel teknoloji bağımlılığı
Yalnızlığı tetikliyordu

İnsan ilişkileri karşılıklı çabalarla beslenirdi
Çok yerinden kilitlenen insan
Yaldızlı yalnızlıkları ile baş başa kaldığı günden bu yana bu anahtarı da unuttu

Kronik bir karamsarlığa dönüşen yalnızlık
Yüz yüze gelememe korkusunun sığınağına döndü

Hayatta farklı olan her insan,
Toplu gelişmek yerine kişisel olarak kendini geliştiren her insan,
Biz bilincini kaybederek egosunu besleyen her insan,
Kendi seçim ve tercihleri çoğun tercih ve seçimine dönüşünce
Yalnızlığa mahkum oldu

İnsan sayısının artışına paralel bir yükseliş gösteriyor yalnızlık!
Her insan bir diğerinin yerini daraltıyor
Birbirinin omzuna değmeden, ayağına basmadan yürümek olanaksızlaşıyordu
Kim, kimden, nereye, nasıl kaçağını bilmiyordu
Otomobiller kaldırımlara park ediliyor
İnsanlar otobillerin sürülmesi gerektiği yollarda yürümek zorunda kalıyordu

Hem içi ve hem de dışı çok kalabalıktı insanın
Fütursuzca bir üretim ve para çoklama anlayışı
İnsanı eşyaya, mala, mülke, paraya tapma ihtiyacını
Diğerlerine karşı bir üstünlük kurma yarışı içine sokuyordu
Gerileyenler ile ilerlediğini sananlar arasında açılan makas kimsenin umurunda değildi
Ötekileşen başka bir yerde, ötekileşmeme gayretleri başka bir yerde yalnızlaşıyordu