Yalanların Kıyısında

Sessiz bir gölge gibi süzüldün
Bir meltem dokunuşunda eridim ben,
Kalbimde bıraktığın izler,
Çakıl taşlarına yazılmış bir fırtına şarkısı…
Gerçekler, bir kum tanesiydi avuçlarımda
Denize düşer düşmez kayboldu.

"Neden tutunamadın?" diye sordum rüzgâra,
Kulak verdi, ve fısıldadı bana
"Çünkü yalnız sen kendini kum sanıyorsun!"
Yalanların gölgesinde bir çocuk oyuncağıydı sevda
İpliği kopmuş, rengi solmuş,
Bulutların ardında sallanan bir salıncak…

Geriye kalan, bir sonbahar yaprağı değil,
Yarısı yenmiş bir elma
Kabuğunda diş izlerin, çekirdeğinde bir niçin
"Hangi ağaç döker bu kadar acıyı?"diye sordum toprağa,
Toprak sustu, köklerim kanadı…

Umutlar, körpe bir filiz değil,
Kör kurşunla vurulmuş bir martının
Kanadında titreyen son tüy…
Gönül, bir çocuk cesaretiyle direniyor
"Yıkılmam!" diyor, "Yıkılmam!"*
Ama her direniş,
Bir mendil gibi ıslanıyor gözlerimde…

Şimdi kaybolan ne varsa
Bir şişe içinde denize atılmış
Mektuplarım, hayallerim
Bir martının gagasında parçalanan adın,
Ve ben
Kumsalda çömelmiş, dalgalara soruyorum:
"Hangi yalanın kıyısında buluşuruz yeniden?"