Yalanda Dönense Atlı Karınca

Gidiyorsan
Bilmedinmiydiki birgün olup son yürüyüşünde yorulacağını yolun
Kıyısından uzaklaştıkça sefillere terkinde su gibi
Günü erip saçını başını yolacağını kavaklığın
Ne kullanmadığın dil,
Ne yazılmadığın destan,
Ne hayallerin alabildiğinesine dilden dillere destanın
Bilemedinmiydi, sen misket pırıltısı şeyleri severdin
En alımlı ve tufanlar koparan alkışlanmış purpurcu
Desinler ikliminin ne gelen güneşle ayçiçeklerine benzeyen
Ne giden yağmurla kıt günlerin bir avuç darısına dönen değirmen
Gidiyorsan…
hep kibritteydi aklın..
Mutsuz bir aynanın yüz görümlügüne er sabahtan,
yatsıların yarısına kadar
Mum alevli yalanların yadında cümbüşle… curcunayla…
Ne garip…
senin fikri hayalin, modası cam arkasında tutsak şeylerdi
Ne garip, senin arzun hep ıssız illerde ve düşlerini şaşırmış uykularda..
Kendi kendini yalnızlaştıran hayranlığın çapraz oyunuyla hemen hergün
Senin yönün kapıları insansız koyan kuytularda asansörler ayagında
Senin dörttarafın poyraz ayaz
Ertelerin ertesinde ve cisimleri olmayan gölgeliklerde
ya kalbin…
Seni heryerden daha bir dünyası bilip
Ve seni herkesten daha seven, varım yoğum diyen sevgili
Sen onunla azap kirmenleri gibi döşünde çalına çalına ipliğini üzerken
Sen,
olur olmazlara gel zaman, git zaman inci diyip denizleri kurutan..
Ya kalbin …? Bilemedinmiydi..?
Gönlü eğlencesi hep seninle ve hep sende
Duymadınmıydı…senli ağrılarla sızıda ve sancılarda
Gidiyorsan bilmeliydinki zaten bastanberi yolcuydun
Hatırdan çıkarıpta
Gün güne insanlıgından yitirmissen eger
O gemiler gittikçe tutulduğun dalgalarda ırayıp kaybolacak
Ve kırdığın bütün dümenlerin çekile çevrile seni
iskeleye deniz kırlangıçlarının çığlıklarını öksüz bırakacaktı
Nedirki;
Her Karanlıgına düştüğün yalnızlığın yol kenarlarında
Yoldan çevrilecek taksilerinde artık olmayacağını
Ve birden bire kapanacağını bitmez sandığın çıranın
Işıksıza seni görmezden gelen aynalar dahil
Tümüyle sırra susacağını yalan yellere esip savurararak seni
atlı karıncalı panayırların

Seyfi Karaca………..Nisan / 08