Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
felaket muhtesem yaaaa
GÜZEL DİZLEWRİ YAZAN O GÜZEL YÜREGİ SELAMLIYORUM SAYGILARIMLA YILDIRIM ŞİMŞEK
Kendini bilmezlere karşı ders olabilecek güzellikte bir şiir.
Tebrikler.
Kadir Tozlu
ellerine ,yüreğine ,kalemine salık.şiir yazamıyorum ama okumak da güzel
YALANCILARA
YUHH,YAZIKLAR OLSUN
Kutlarım ŞAİRE
İŞTE ŞİİR BU
İÇTEN SICAK,DUYGULU,ANLAMLI
Ben aptal değilim … BURADA BAŞTAN “BEN” KELİMESİ BENCE FAZLA. ÇÜNKÜ “DEĞİLİM” DERKEN “İM ve IM” LAR ZATEN BEN DEMEKTİR.
Kandıramazsın beni …BURADAN YİNE “BENİ” KULLANMIŞSIN. YUKARIDAN “BEN” ANLAMI AŞAĞIYA ÇEKİLDİĞİ İÇİN GEREK YOKTU DİYEBİLİRİM.
Acıda olsa doğru söyle
Küçülüyorsun gittikçe
Oysa sen devimdin benim… BURAYA KADAR ŞİİR ÇOK GÜZEL AKIYOR. “DEVİMDİN BENİM” YİNE “İM- BENİM” TEKRARI VAR.
Hep göz yumdum
Erteledim kendimce
Ama sabrım tükendi BURAYA “Ama sabrım tükendi benim“ DEMEMİŞSİN BAK NE GÜZEL. “SABRI-M” DERKEN SONUNA BENİM EKLENİYOR.
Yeter artık bitsin
Çektiğim işkence
Kazdığı kuyuya düşer
Kendini bir şey zanneder
Hadi oradan yalancı
Kibirli sonradan görme
Şımardın burnun uzadı…
ŞİİR GÜZEL
YALIN
SADE
VE TATLI BİR İSYAN VAR.
Seven ci
aptallık yakışmaz ki
senin yüreğin çok sevdalı..
sevgi kandırılmaz ki...
sevgi sevilir..
tatlı sözler söylesem sana..
seviyorum desem şimdi...
hergün...
büyüyorsun gönlümde
oysa seni hiç görmedim...
hep baktım
kumbahçeye,iskeleye...
bodrumun dar sokaklarında...
bir adım bir adım gezdim de aradım durdum...
göremedim...
görebilseydim...
değil mi?
yalancılar kuyu kazmıyor artık...
site site yürek geziyor,şımarmaz mı?
kanatlar uzadı..yükseklerde uçuyor...
sen se...
seni tanıyorum ben..
sen sevensin
sen sevenci.........nayilkabak
Sevgiler Hiç Eksilmesin
((bir kaç satır yazmaya çalıştım))
Yalan aşkın katilidir.Kutlarım Figen Hn.Saygıyla...
Güzel dizelerdi.Yüreğinize sağlık.Anlamlı,anlatımı doyumsuz,okuması zevkli.Ben de size yardım ediyim dedim benzer dizelerimle.Tebrikler ve de saygılar........halilşakir
Bana Borcun Gözyaşı
Muma döndürdün beni.. Yandım, eridim, aktım.
Sen uzaktan el ettin, ben se devamlı baktım..
Az daha sürdürseydin, inan çıldıracaktım.
Yoksa nadim mi oldun, ne bu yakarışların? ..
Döktüğün üç damla yaş, onlarda binbir nazla..
Ödeşmekse niyetin, ne eksik, ne de fazla.
Ben üstünü çizerim, hem de severek, hazla..
Ne oldu, hemen soldun, nerde haykırışların? ..
Akıttığım yaşlarım, ummana sığmaz gülüm..
Sen de yan benim gibi, savrulsun göğe külün.
Saçlarını yol da gör, düşsün öne kakülün,
Bak, ne de çabuk doldun, ne bu hıçkırışların? ..
Bağır, hem can havliyle, ciğerlerini dağla..
Mutlak ödeşeceksek, sen de karalar bağla.
O güzel gözlerinden, kan gelene dek ağla,
Bana gözyaşı borcun, bir de, kalp kırışların...
Pamukkale-2008
Halil Şakir Taşçıoğlu
Hanımefendi,,,,,,,,,,,Yüreğinize dert gelmesin biraz acıtan dizeler ama olsun hayatın kesitleri bunlar..........saygıyla
Bu şiir ile ilgili 32 tane yorum bulunmakta