Yakup Şimşek Şiirleri - Şair Yakup Şimşek

gül koydular yüreğime
sev dediler sevdir dediler
oysa ateşi koydular yüreğime
yanma dediler söndür dediler

ah kin ne ah

icirdi pirim elinden badeyi acdı gonuldeki perdeyi
aglatdi unuturdu gülmeyi sevdi öğretdi sevmeyi
bini indirdi bire bini bir bilmeyi
sildi bin sevgiyi öğretdi ALLAH (cc) BİR demeyi

dünyayı dar etdi kabı genisletti

işledim bilerek bir suç
haram helal demeden
kar sandım gelen parayı
bir an nefsım rahatladı
nasıl olsa alışmıs böyle cilvelere
bilmeyecek sonradan gelen şerlere

GÜLDEN bülbüle aslıdır cezbeden
birdir görünüşte ayrı olan beden
ayrılık yok aslında GÜLDEN
gah uçar gah konar; ayrılık BÜLBÜLDEN

YADINA DÜŞTÜMÜ BÜLBÜLÜN AKLINA GÜLÜ

yanan gönlüme sen vurdun prangaları
aldın beni benden ben beni bilmez oldum
sanki dağları taşları sırtıma vurdun
bu sevda ile ne saralıp nede soldum

sanki ölüm gelmeyecek hak nefse

sen ve ben
yaşıyoruz aynı şehirde
aklımda sen
sende ise benim hiçliğim
belkide aynı gök yüzüne dalmışız
ve sen başka bir alemde gezinmekdesin

Salihlerle birsin
Allah kelamı dilinde
Lal olan dilin aslında gönlünde
İlahiyetden gelen aşk
Hakkı bir bilmiş bir olmuş
Şenlenmiş muhabbetdin

ben seni umutsuzlugun ortasında buldugum için sevmedim
yada aynı havayı soludugum içinde değil
aynı gökyüzünü paylaşdığımdan
aynı gökyuzene bakdıgımızdan hiç değil
yada aynı güneş yada aynı ay
gündüzleri çepeçevre saran bulutlar içinde değil

seni sevmekle bir baska oldum
mecalsız kaldim saralip soldum
dalgali denizdim simdi duruldum
seni sevmek bir baska güzel

seni sevmekle sevmeyi öğrendim

Yoruldum taşıyamaz oldum
şu günahkar bedenimi
bitsin dünyadaki sürgün hayatım
şükürden aciz kendimden habersiz

yoruldum diz tutmaz ayak yürümez oldu