Yakup Onat Şiirleri - Şair Yakup Onat

Ne kadar eğlensen nafile.
Usanç veriyor insana.
Hapsolmuşuz bu dünyaya.
Ne arza ulaşır,ne semaya.
Vücut.
Tek cürmüm –ahım varır Mevla’ya.

Sen ve ben...
Aramızda kalan dip buzdağı....
Belki de,
Sıcaklığında erir.
Harfler arsında mesafeler, dağlar kadar.
Heceler merdivenim olur.

geceyle misafir inmiş
beni bir buseye hapseden
nazenin nazende.
ürkütmeden gelsin koruyucu meleklerimi
gönül hırsızı.
12.06.2010

Bendenizi sorarsan bir garip ademoğlu
İnsan için asalet gerek..
Zira otu çek kökküne bak.der
atalar.
Adam geder adı galır
Dünyada bize mirastır

Bu nasıl kalp ki,
Bir o dala, bir bu dala konmuşuz.
Olmuşuz budala.
Hangi gönle girdin de
Kovulmadın ki.
Hoyratça tüketmişiz

Eller sarmış gördüm ince belini
Lodos misli bu gözler ne bereketli
İncinir mi bilmem ki
Meyletmeyen kalbin
Ecel teri dökerken
Cemaline bürünüp gel istersen azrailin.

Yer,gök,dağ,taş kaçınmışken bu yükten.
Lûtfetmiş sana Yaradan
Bırakma merhameti elden.

Arınmış bir ruhla aç bir klasör de,
Dök kalbindeki günah çöplerini.

E ngellidir diyerek bana acıyarak bakmayın.
N için hakkım olmasın yaşamak benim de.
G elirse başınıza bir gün kaza.
E ngelliye hak verirsiniz bir lâhza.
L imanda gemiye,
L okomotife,en azından bir oyun parkında ben de bineyim.

Yusuf’un oldum da atıldım kuyuya.
Çok mu sevdindi beni.
Gören gözlere ne oldu?
Hani derler ya hep seni sevdim.
Senden sonra hiç olmadı ilk göz ağrım.
Çünkü sensin benim belalım.

İsyanım kendime.
Yalnızlık tutku olmuş içimde.
Bana ne bu kalabalıklardan! ?
Morâl, sıfırdan,
Eksi bilmem kaçlarda.
Bilir miyim sebebini,