Yaktın Sen Benim Şiiri - Mehmet İslami

YAKTIN SEN BEMİM

Îmân gülzârıma ateş düşürüp
Evimi, barkımı yıktın sen benim
Hakîkât dehrinde yolu şaşırıp
Sadrıma kabusca çöktün sen benim

Kur’ân-ı okuyan kâfirler ayâ
Giderken bıraktın beni sen yaya
Nil idim cennetten fani dünyâya
Gelirken, içime aktın sen benim

Öyle hayır görünenler hep şerken
Şer zannedilende hayır var derken
Bütün varlığımla zikir ederken
Tutup gırtlağımı sıktın sen benim

Değer verdim değerlerin üstünde
Âşk-ı muhabbetin vardı destimde
Senden gayrıları yoktu kastımda
Belimi dal gibi büktün sen benim

Bir hiçmişsin ne bileyim künyeni
Okumadan sevdim gönülden seni
Zehir imiş bal sanmıştım buseni
Üstüme kezzabın döktün sen benim

Âşık olan gönül aşk ateşinde
Yandıkça pişiren can güneşinde
Binâ-i İslâm esrârı beşinde
Ulvî kolonumu söktün sen benim

İSLÂMİ’yle olan ahd’ inkâr edip
Her güzel lâfızı eyledin tedip
Bilmedin demeyip şuara edip!
Köşkü sarayımı yaktın sen benim