Yaktın Düşümü Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Yaktın Düşümü

Bu aşkı öldürdün, yaktın düşümü
Hasretim lav oldu esen yelinle.
Bir çıkmaza soktun gönül işimi
Bentlerim yıkıldı nefret selinle.

Ben sevda dedikçe sen inat dedin
Sevgiyi öldürmek bir sanat dedin
El, ayak dedikçe sen kanat dedin
Yaraya hep tuzu bastın dilinle.

Gözlerin kör gibi, yüzünde peçe
Dünyamı kararttın eyledin gece
Dilinden çıkmadı bir tatlı hece
Bu yolu çıkmaza ittin elinle.

Ne sonu düşündün, ne başa baktın
Ben gözüm dedikçe sen kaşa taktın
Gemiyi denize inmeden yaktın
Durmadan savaştın garip halinle.

İnadın yüzünden boş kaldı kolum
Cüzlerim eridi, kül oldu solum
Sayende bir ışık görmedi yolum
Notan duyulmadı kopuk telinle.

Hoşoğlu, vuslatı sordu bağında
Bir çiçek görmedi buzlu dağında
Fırsatı kaçırdın sevda çağında
Şimdi bir başına yaşa külünle.

Mustafa Hoşoğlu
29.06.2024