Yaktın Canımı Şiiri - Günal Aydın

Sen alışkanlık yaptın
canımı yakmayı
Çok seviyordum
kıskandım
Keşke bir kere de deneseydin
Beni az da olsa anlamayı

Her ne kadar caiz ise de kısas
Hiç düşünmedim ağlatmayı
Kıyamadım üzülmene olsa da biraz
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Yapma dediklerimi bin inatla
Zorladın sabrın en sonuna
Çatlattın orta yerinden Taşı
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Karıştırdın aşkla köleliği
Yetmedi vurdun sırtıma zalimliği
Çokmu gördün Bir yudum sevdayı
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Rüyaydın garip dünyamda
Çok sürmedi uyanmam kabuslarda
Ah gökyüzümün çoban yıldızı
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Güneş kadar sıcaktı gözlerin
Ay yüzün mehtabıydı gecemin
Seviyordum seninle her yarını
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Sustuğunda can verdim
Konuştuğunda yerle birdim
Ben sevdikçe sen değiştin
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Git dediğin günler oldu
Elim kolum sana bağlıydı
Gidemedim gözlerime yaşlar doldu
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Gün yüzü göstermedin başıma
Senin yüzünden aklar düştü saçıma
Beğenmediğin o gururumuda
Son diyerek Serdim ayaklarının altına
Bitti verceklerim inan kalmadı
Alışkanlık yaptın yaktın canımı

Zulmünden perişan dediler adıma
Ettiklerin yetmedimi Allah aşkına
Bir günde kendini sına o sevdanda
Şairler Aslı yazsın şiirlerde sanını
Alışkanlık yaptın yaktın canımı