Yaktın Şiiri - Aygül Zade

Yaktın be adam…
Bir yangın gibi düştün kalbimin ortasına,
Yetmedi, küle dönerken bile
Rüzgâr olup savurdun beni darmadağın her sokağa…

Bir gülüşüne ömür adadım,
Bir bakışınla dünyayı susturdum…
Sen ne yaptın?
Ben severken, sen benliğimi unutturdun.

Uğruna gece gündüz yanmış bir kalbin vardı,
İki kelime etseydin sönerdi belki acılarım…
Ama sen sustun, sustukça büyüdü sancılarım,
Ben içimden döküldüm, sen dışından iyi görünmeyi seçtin.

Daha ne diyeyim be adam?
Ben aşkı gururla değil, canımla taşıdım
Sen ise gururunla gömdün beni diri diri…
Seviyorsan söylemedin, sevmiyorsan gitmedin,
Kafamın içini cehennem ettin,
Kalbimin kapısını hem açtın hem kilitledin.

Aşkın bir oyunmuş meğer
Oyuncak ettin yüreğimi,
Ben seni sandım kader,
Sen beni sandın geçici bir hevesi…

Ben kırıldığımı bağırmadım,
Sen kırdığını bile duymadın…
Ben susarken bile sevdim seni,
Sen susarken bile unuttun beni…

Yaktın be adam…
Söndürdüğün bir ateşi değil,
Yeniden tutuşturduğun bir kadını kaybettin.
İyi bak şimdi hayatına…
Ben yokken bile bana dar gelir içindeki boşluk.

Bir gün aynaya bakarsan,
O gözlerinde görürsün,
Bizi öldüren ayrılık değil,
Kalbine kıyamayan bir kadını kaybetmektir asıl ölüm.

Ben gidiyorum şimdi…
Aşkın bitti bende..
Bir daha dönsem yazıklar olsun bana…
Sen ise arkanda bıraktığın o yangının içinde
Çok geç anladığında fısıldayacaksın kendi kendine:

Yaktın be… hem de en çok seveni yaktın…
Şiir Aygül ZADE ✍🏻