Yakış Şiiri - Alperen Yılmaz

Pencereden güneş vurur yüzüne,
Sabah ayazını karşılar tenin.
Sihirler gizlidir her bir sözüne.
Caddelerden sesin yayılır senin.

Sırma saçlarının binde birine
Paha biçilemez hazinelerce.
Adın yeterlidir aşk tasvirine;
Şiirler yazmışım düzinelerce.

O sarsıcı endamın devleşirken
Olmaz aşkın “ama”sı ve “çünkü”sü…
Övgüne kavuşmak ödevleşirken
Değme yiğitlerin düşer süngüsü.

Kâh berrak bir yaz gününde cıvıltı,
Kâh kuzguni zemheride sağanak…
Kulağımdan eksilmezken uğultu;
Ah gülüşün güvenli tek sığınak…

Sessizliğim mehtaba eşlik eder
Aklımdan yalnızlık akıp giderken.
Hatıralar kalbe kardeşlik eder
Gözlerin uzağı yakın ederken.

Hüznü betimlerim olanca aşkla.
Ki yokluğun eştir dokuz yıkıma.
Tartmak yersiz bunu filanca aşkla:
Aşk eşittir sensin sen, bir bakıma.

Şeytanlar büyüttüm hüzünle gamdan,
Kapılıp hasretin katı vehmine.
Sevdamı nakşettim, oku arkamdan;
Göğün kucağına, yerin rahmine.

Yazgıma mühürlü bengü taşıydın,
Buğulu camlardı yuvamız her kış.
Nefesimin nihai sırdaşıydın.
Ahengin ülfeti, dinlemez kar kış.
Adın, ey adıma bu kadar yakış…