Yakınma Ana Şiiri - Kasım Kobakçı

Ana,
Bir aşktan geri geldim, parmaklarımı çiğneyerek tükenen.
Artık ondandır giysimin pisliği.
Fazlasıyla gönül verirdi o buluta! Rahmet düşünürdü daima.

Artık ondandır, gözümdeki nem.
Ana,
Kederden hamile kalma, bizim evladımız yetişecekti.
İnanmadı o hiç.

Çare sanarak çehreme, elini dokundurdu sonra,
Bir yurttu ora, balçığa karışmış.
Bana 'Rüya' düşündürdü,
'Saçlarından yakalamasın lakin anan',
'Siyahı sevecenliğimin', 'Sirayet etmesin eline' diye düşündürdü.

Bıldırcın yetiştirirdi o! Öksürürdü geceleyin daima,
Aha bundandı dahlimin Dante'ye tutulması
Genişledi ana , seviyi anlamayacak derecede nazarlarım,
Hainlik kapladı, dahlimin acısını.

Eğleşseydi ihtimal ki, Slonei mukabilinde,
Elbette inanmazdı karşıdan aktığına ırmakların.
Mükemmel dönüşünü sezonların... Değişimini sultanlığın...
Beni de hiç tanımadı ama ana.

Diledim ki evlatlar girsin kapısından,
Balçıklı heykeltıraşlar yakaları.
Oymuştu o insanı bir abanoz ağacından;
Kanmıştı ana, düşen yerlerimle...

Gecelik kervanlarda, yükünü yük edip,
Yatsıya dikildim bir sabah salasında.
Çalış, evlen dedin ya ana sen bana,
Lakin kızma,
Yetiştim ben ozan!!!
Ana yakınma...