Yakılan ağıtların içinde saklıdır umudu ...

adam, onlarca umudunu bağladığı hayallerinin gözlerinin önünden bir bir yok olduğunu görüyordu
içini üşüten bir duygu kaplıyordu yalnız kaldığı anlarda..
sanki ölümün o soğuk nefesi tüm hücrelerinde dolaşıyordu..
kanının çekildiğini hissediyordu...
bazen gözlerini kapatıp o umutlarını bağladığı hayallerinden bir tanesini seçip
rüyalanıyordu güpegündüz..
yüzünde oluşan o istemsiz kendi küçük ama anlamı büyük gülümsemelerden anlaşılırdı umutlarında yolculuğa çıktığı..
kimi zaman uzun bir müddet kendinden geçer o yaşamak isteyipte yaşamadığı hayallerine öyle bir dalardı ki
bir daha uyanmak istemezdi..
yüzünde oluşan o acınası, tüm hayalkırıklıklarını üstlenen gözleri ve bakışları anlatıyordu
sessiz ve derinden içinde bulunduğu o umutsuz durumu...
neden diye soruyordu her zaman..
neden...
gözyaşları içinde nerede yanlış yaptığını düşünürken dalıyordu
kimi zaman tek başına uyuyakaldığı odasında..
kendi iki kişilik olup tek bir kişinin ruhunu koyduğu yatak odasında..
evliliklerin aşkı öldürdüğünden çok yaşattığına inanan o adam artık kendi yitiyordu...
ruhu erirken bedeni bir ölünün bedeni gibi şişiyordu...
gözünü ansızın açtı adam..
umut umutsuz kalmıştı sokağın ortasında tek başına..
karanlığın içinde umudunu aydınlatacak tek bir ışık ararken yumdu gözlerini sonsuzluğa...
yakılan ağıtların içinde saklıdır umudu adamın...