Yakasız İstanbul

Yakasız istanbul

ey içinden deniz geçen istanbul,
iki yakan bir araya gelmesin.
benim de içimden türküler geçer,
bu halinle inan olsun, ta bensin.
istanbul, uyuma ben gidiyorum,
nihayet seni terk ediyorum.
ömrümü yedin de, doymadı gözün.
sıra yüreğimde mi, gözlerin çıksın.
gözlerimin künyesindeki hüzün, bu kente gelme suçum.
çünkü yüreğim bu kentte kabuslar görür.
duygularım uçurum büyütür.
ısmarlama bedenlerde ömür çürütür, çürür ölüm bile.
kimlikler sahipsiz mezardır, kimi sahipsizler mezara sığmazlar.
akdoğan tuncay'dır vakti gelmeden kazınır.
ay düşmez yüzlerine, baş taşlarında adları yüzlerine kapatır.
istanbul adalet gibi pahalı bir fahişedir.
sadece varsıllara yakasını çözmüştür.
ey içinden deniz geçen istanbul.
iki yakan bir araya gelmesin.
kör yüreğim bile sevdaya düştü.
kağın çayım gibi, suyum bölüştüm.
meğerse taa baştan sonu görmüştün.
herkesi bir kendin yaptın, yaptın istanbul.
herkesi bir soysuz yaptın, yaptın istanbul.
istanbul, uyuma ben gidiyorum,
nihayet seni terk ediyorum.
ömrümü yedin de, doymadı gözün.
sıra yüreğimde mi, gözlerin çıksın.
nerelisin ?
kederliyim...
ne iş yaparsın? gölge çevirir, üzülürüm...