Yakarış Şiiri - Taha Yavuztürk

Hasret yüklü vagonlarla,
Dert rayında,
Güvensiz bakışlarının altında,
Sürüyorum ömür denen zamanı.
Yolum hep engebeli sürekli bir yıkılış
Tek güç kaynağım sensin
Bedenimde var yüreğimde eksiksin
Bir elin omzumda
Diğer elin bir hançer gibi yüreğimde
İnsan kalbi olan yaratık
Aç kalır, susuz kalır, giymez
Üşüyebilir bazen
Varlığını hatırlayınca hepsi yok oluyor
Ama yüreğim hep bir buzdağı
Soğuk, yokuş, dayanılmaz
Oysa tek kelimen yeter
O buzdağını eritmeye
Yüreğimi ısıtmaya,
Titreyen ellerimi hayatta tutmaya
İçimdeki hasreti dindirmeye.
Seni seviyorum bazen nasılsın olur
Bazen hal hatır sorulur
Bazen inançdır güvendir
Bu kadar zor olmamalı bunu atfetmek
Kanına, canına
senden bir parçayım
"sen" eksik bir parçayım
Aşk bazen kadındır
Bazen bir ağaç
Ve ilahidir
Benim aşk'ım, özlemim
Yüreğimi sarmayan ellerindir
Oysaki ne kadar da güçlü ellerin
Hayatı tutuyor,
Her yanıma değiyor
Bir tek yüreğim nemalanmıyor
Yağmur toprağa aşkından yağar ki
Kokusu başımı döndürür
Bu sıralar toprak gibiyim
Yüreğime sağnak sağnak yağmanı bekliyorum
Birşey var sende beni tutan birşey
Birşey var sende beni hasret yolcusu kılan birşey.