Yakarı Şiiri - Yaralı Gönül

Akşamın alaca karanlığı sardı bedenimi tüm koyuluğuyla;
Sımsıkı karabasan misali….
Yüreğim sıkışıyor,yanıyor alev alev tan yerinin kızıllığında…
Elvan elvan çiçek açmam gerekirken dikenlerle bezendim…
Muhabbetine,dostluğuna,sevdasına güveneceğim mert bir yürekti dileğim…
Ne al al,mor mor çiçek açardım o zaman işte! ! !
El verin bilenler,yananlar,yolverin geçenler bu karmaşadan…
Ben dolanıyorum,artık çözülüyotum,çözemiyorum…
Her zora meydan okuyan yüreğim titriyor,yorgun…
Kırılıyor en küçücük darbelerde bile paramparça….
Beynim diren diyor,yüreğim ümitsiz,bedenim suskun….
Feleğin çemberi daraldıkca mutsuzluğum yayılıyor….
Keyfe keder çörekleniyor her köşeye sinsi sinsi….
‘’ben gülmedim’’diyorum ‘’yapma’’ömrümün son demleri…
Bırak son zamanlarda beni kahpe keder….
Bir kerecik,bir kerecik gönlümce sevileyim…
Son bir kez de olsa kahkahalarla gerçekten güleyim…
Gözüm arkada…dökülmesin gazellerim….
FÜSUN