ben sokakta yürüyorum,
yürüdüğüm yollar,
süzülüyor yalnızlığa.
insanlar var ya da
etrafta geziniyor,
var olduğunu sananlar.
kimisi ‘gerçekleri’
zincirlemiş sırtına
ve ardına bakmadan
kaçıyor gerçeklerden.
kimininse
köşe başlarında
gözlerinden damlıyor,
hayatın gerçekleri.
çocuklar var,
elleri büyüklerinin ellerinde
her mahallesi,
kimsesizliğe çıkıyor bu kentin.
bir de üstüne her caddenin
kendi dilencisi var
dünyanın en kedersizi.
benimse
canım yazmak istiyor.
ellerimde
hüzünleniyor kelimelerim.
ve kendini aldatan
kalabalıklardan uzak
yakan yalnızlığı yazıyorum,
ellerim tutuşarak.
Kayıt Tarihi : 7.4.2019 20:21:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Zülküf Özçepik](https://www.antoloji.com/i/siir/2019/04/07/yakan-yalnizligim.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!