Yağmurun Teninde Soğuk Buse

yağmurlu
bir İstanbul sabahına açtım
toprak kokan gözlerimi
pencere diplerine ektim
gül-baharın ilk cemresini

gittiğin yollardan döndüm
elinde kalem asa

güneşin ateşine
kirpiğinin ucu dokundu
sensiz baharı gömerim yasa

gittiğin gün
bütün saatler yalnızlığa kuruldu
ne zaman açsam paslı gözlerimi *
alaca karanlığa gömüyorum güneşi

ıslak sokağıma
gülüşünün gölgesi düştü
ellerimde
bir demet saçların
kurumuş dudağın âhını aldım
gözlerime mühürlenmiş hayâlin
ne yana baksam / gölgeyim

şimdi
el pençe aşk yanıbaşında
bir saat tıkırtısında ölümüm
başakların diyârında
parmaklarım kördüğüm

kadife sesime
bülbülün ezgisi dokundu
yol ayrımında
gün ikiye bölündü
biçâre geceler
gündüzümü sırtından vurdu

düşlerime / kar yağdı
gecenin üşüyen elleriyle sardım
gül'ün kuruyan yapraklarını

kan çanağı gözlerinde
tavşan kanı çayımı demledim
yeşilin gözyaşında
aşkı yudumladım

sen ertesi her şey
günü birlik hayat
ömürlük bir kırıntıdır
yüreğime vuran yokluğun
dünüm topal,
bugünüm kör
yarınım...

gel! ...
şafağına günler doğurduğum

sustur! ...
şu deli rüzgârın türküsünü
yokluğunda gülüşüm
kelebeğin kalbinde atar

08 mayıs